نقد فیلم من می ترسم؛ قصه آدم های این دوره و زمانه

به گزارش مجله هاستفا، فیلم من می ترسم آخرین ساخته بهنام بهزادی از آن فیلم هایی نیست که سر ضرب یقه تماشاگر را بگیرد و او را وادار کند که با فیلم همراه شود. مثل همه فیلم های بهزادی از تنها دو بار زندگی می کنیم اولین فیلمش که بسیار پیروز بود تا وارونگی که چندان هم پیروز نبود ریتم کندی دارد و قصه اش را خیلی با طمانینه روایت می کند.

نقد فیلم من می ترسم؛ قصه آدم های این دوره و زمانه

به نسبت فیلم های قبلی اش البته قصه پرملات تری دارد. بیشتر از آن که روی روابط میان آدم ها متمرکز شود روی اتفاق پایدار است. ماجرای تقابل دو مرد که یکی در موضع قدرت است و دیگری در موضع ضعف. اتفاقی باعث می شود که جایشان با هم عوض شود و آن جاست که متوجه می شویم قرار دریافت در موضع قدرت راه را برای بیراهه رفتن باز می کند مگر این که ظرفیت قهرمان زیاد باشد. قهرمان قصه بهزادی نشان می دهد که ظرفیت چندانی ندارد.

فیلم با نماهای هلی شات از یک میدان خاص شهر شروع می شود. نمایی که یک جور پاساژ میان سکانس های فیلم می شود. اول کار دو داستان موازی داریم که خوب هم روایت می شوند. درگیرکننده هستند. مشکل از قهرمان یکی از قصه ها با بازی پوریا رحیمی سام است. رحیمی سام انتخاب خوبی برای نقش بهمن نبوده است. از همان اول کار هیچ سمپاتی در تماشاگر ایجاد نمی کند و آن قدر پرخاشگر و حق به جانب است که کم کم فکر می کنیم هر بلایی سرش بیاید حقش است.

از آن طرف قصه امیر جعفری تا جایی که مربوط به خودش است درست پیش می رود. هم بازی خوبی دارد و هم موقعیت آدمی که از قدرت سوءاستفاده می کند را خوب پرداخته. مشکل فیلم از جایی شروع می شود که قرار است دو قصه به هم وصل بشوند. کاراکتر مهندس برای کاری که انجام می دهد دلیل کافی ندارد. در حقیقت کل قصه برمبنای انگیزه ای بنا شده که منطقی به نظر نمی رسد. اگر این نقطه ضعف را بپذیریم بقیه درام کارش را درست انجام می دهد. بهمن نشان می دهد که فرق چندانی با مهندس ندارد. ایده فیلم همین است که نشان بدهد در برابر جایگاه قدرت باید ظرفیت داشت وگرنه وقتی دستت به جایی بند نیست شرافتمند بودن کار پیچیده و دشواری محسوب نمی شود.

باید به شیوه کارگردانی بهزادی و پلان سکانس هایش هم اشاره کرد. شیوه ای که بهزادی به آن علاقه زیادی دارد. سکانس ها به شیوه یک نمای متوالی گرفته شده اند. البته در مدل روایت من می ترسم این شیوه فیلمبرداری نه نکته مثبتی محسوب می شود و نه نقطه ضعف. تاثیر چندانی نه روی روایت دارد و نه زیبایی شناسی فیلم (به جز پرده اول و سکانس های تعقیب بهمن) ولی امین جعفری در نقش مدیر فیلمبرداری کار دشوارش را خوب انجام داده است.

بهترین قسمت فیلم ماجرای تعقیب بهمن با موتور است. پلان سکانس های بهزادی آن جا جواب می دهد و به علاوه نشان می دهد که بهمن به عنوان کسی که با قدرت سیستم طرف است چه هراسی درون وجودش رخنه کرده. از منظر جامعه شناختی من می ترسم می تواند تحلیل های پیچیده تری داشته باشد. این که چه طور سیستم قدرت با فساد درونی باعث ایجاد رعب و وحشت در شهروندان معمولی می شود. این که چه طور افراد معمولی هم ممکن است بخشی از قدرت فاسد شوند.

نتیجه فیلم البته واقعا ترسناک است. آن قدر که من هم به عنوان مخاطب می ترسم. آدم های این دوره و زمانه یا در چرخه قدرت مثل مهندس خرابکاری می کنند یا مثل بهمن وقتی قدرت دست شان می افتد ظرفیت شان را از دست می دهند. چون تنها کاراکتری که وسط این بازی ها پی زندگی می رود و خودش را از دایره ابتذال خارج می کند زنی است که چمدانش را بسته تا از ایران برود.

ارزشگذاری فیلم از چهار ستاره: دو و نیم ستاره

نقد فیلم من می ترسم بازتاب دیدگاه های شخصی نویسنده است و لزوما موضع خبرنگاران مگ نیست.

آخرین اخبار و اطلاعات درباره فیلم های مختلف جشنواره را در بخوانید.

در روزهای جشنواره فیلم فجر 98 نویسنده خبرنگاران مگ بشوید

گروه ساختمانی آبان: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت

منبع: دیجیکالا مگ
انتشار: 20 مرداد 1400 بروزرسانی: 20 مرداد 1400 گردآورنده: host-fa.ir شناسه مطلب: 2682

به "نقد فیلم من می ترسم؛ قصه آدم های این دوره و زمانه" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "نقد فیلم من می ترسم؛ قصه آدم های این دوره و زمانه"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید